Από το "Δαμέ Έν Κύπρος" στο "Ωπα φίλε, πρόσεχε!"

Μετά από προτροπή φίλου που συνάντησα στις διακοπές του Πάσχα, στον Πειραιά, θα σας αφηγηθώ δύο περιστατικά που είναι τόσο διαφορετικά και όμως μοιάζουν τόσο πολύ.

Είναι δύο φάσεις που χαρακτηρίζουν το μεσογειακό ταμπεραμέντο του Έλληνα, καλαμαρά και Κυπρίου. 

Το πρώτο, είναι ένα περιστατικό που μου συνέβει περίπου ένα χρόνο πρίν, όταν καταμεσήμερο (περίπου 4 η ώρα), είχα βάλει τα παιδιά μου για ύπνο και έξω γινόταν της τρελής από θόρυβο. Στην οικοδομή δίπλα μου ρίχνανε τοίχους, και στο σπίτι πίσω από το δικό μου, έκοβαν πλακάκια με τον τροχό (σβουράκι). 

Συνηθισμένος στην ώρα κοινής ησυχίας από Ελλάδα, γνωρίζοντας όμως ότι τα πράγματα είναι κατά πολύ πιό ελαστικά εδώ, πήγα να βρω την τύχη μου, προσπαθώντας να πω δυό λόγια στους φασαριόζους, μπας και καταφέρω λίγη ησυχία.

Μιλάω λοιπόν στους καταστροφείς τοίχων και μου λένε ότι εντάξει, σε 10 λεπτά τελειώνουν και θα σταματήσουν. Ταυτόχρονα όμως, πετάγεται ο μάστρος του σπιτιού που κόβουν πλακάκια, έχοντας ακούσει τη "συζήτηση" με τους καταστροφείς, και μου φωνάζει με απόλυτο μίσος και κακία: "Δαμέ έν Κύπρος!"

"Σώπα", του λέω "καλά που μου το είπες, γιατί νόμιζα ότι είχα φτάσει Συρία. Να ανοίξεις τουριστικό γραφείο φίλε, να δίνεις πληροφορίες στους τουρίστες!"

Από εκεί και πέρα, ξεκίνησε ένας καταπληκτικός τσακωμός με το γείτονα αυτόν, κάτι ανάμεσα σε μαλλιοτράβηγμα και ξεκατίνιασμα. Εννοείται ότι μου είχε φτιάξει τη διάθεση (γουστάρω να τσακώνομαι πώς να το κάνουμε;), εννοείται ότι η βία ήταν μόνο λεκτική, και εννοείται ότι από ένα σημείο και μετά είχα βαλθεί να του κάνω τα νεύρα τσατάλια. 

Αυτός, συνηθισμένος στο να μιλάει και να σκάνε όλοι (λόγω τεραστίου μεγέθους), είχε τσαντιστεί πολύ γιατί ότι έλεγε του απαντούσα με επιχειρήματα, και δεν έκανα πίσω με τίποτα στην κόντρα. Κάποια στιγμή του λέω "εντάξει φίλε, φτάνει, κουράστηκα. Πολλά μιλάς..." και φεύγω. Μετά από 5

λεπτά, τσαντισμένος ήρθε και μου φώναζε έξω από το σπίτι μου να βγώ. Βγαίνω λοιπόν και του λέω πως δε φτάνει που κάνει φασαρία ο μάστορας στο σπίτι του, και όκ, δαμέ εν Κύπρος, αλλά τώρα είναι και έξω από το δικό μου και φωνάζει και ο ίδιος, και τέλος πάντων, τι θέλει από μένα; Εκεί λοιπόν που συνεχίζω να τον τσαντίζω (έχει γίνει κόκκινος λέμε), σκάνε και η γυναίκα του και η πεθερά του να τον πάρουν από το χέρι για να "μη γίνει κανένα φονικό". Σιγά τα ωά. Δεν ξέρω πάντως τι τον εκνεύριζε περισσότερο. Το ότι ήταν τσαντισμένος και φώναζε και του απαντούσα ευγενικά, ή ότι ήμουν σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό του και δεν μπορούσε να με χτυπήσει; :D :D :D

Τέλος πάντων, τον μάζεψαν και τον πήγαν σπίτι, πως να τα βγάλει πέρα ο καημένος με ένα χτηνό (εμένα) και δύο γυναίκες (σύζυγος και πεθερά). 

Περιστατικό νούμερο 2: Πάω λοιπόν στον Πειραιά, έχοντας μιλήσει με το φίλο μου εκεί, και μου λέει να βρεθούμε σε ένα καφέ που δεν ήξερα που ακριβώς είναι. Όπως λοιπόν πάω στο δρόμο, βλέπω αριστερά στον πεζόδρομο 4 μπάτσους με μηχανές σταματημένους να παρενοχλούν ένα άμοιρο πακιστανό. Σταματάω, βγαίνω από το αυτοκίνητο, και πάω κοντά τους. 

"Παιδιά, καλησπέρα, ξέρετε που είναι το "τάδε" καφέ;" (ενώ ταυτόχρονα βάζω τα χέρια μου πίσω να σηκώσω το τζήν που μου έπεφτε γιατί δε φορούσα ζώνη). 

"Ώπα φίλε! Βγάλε τα χέρια σου από πίσω! " μου φωνάζει ένας από τους μπάτσους, βάζοντας

ταυτόχρονα το χέρι του στο πιστόλι, έτοιμος να τραβήξει.

Τότε κατάλαβα ότι με τα χέρια μου από πίσω, φοβήθηκαν μήπως έχω κάνα κουμπούρι και τους ρίξω. 

"Ρε παιδιά, αν ήταν να έχω όπλο και να σας ρίξω, θα έβγαινα από το αυτοκίνητο; Μήπως να πίναμε και ένα καφέ πριν αποφασίσω να σας καθαρίσω;"

Τότε κατάλαβε ο νεαρός αστυνομικός ότι είναι λίγο υπερβολικός, και ηρέμησε. 

Βλέπουμε λοιπόν, ότι και στα δύο περιστατικά, έχουμε πολλούς κοινούς παράγοντες: 

1) Εμένα που είμαι ενοχλητικός και στις 2 περιπτώσεις

2) Τους λοιπούς πρωταγωνιστές των ιστοριών (συμπαθητικός Κύπριος τσαντίλας & Νεαρός Μπάτσος)

3) Τους κομπάρσους (3 υπόλοιποι μπάτσοι που δουλεύουν τον πακιστανό, πακιστανός, σύζυγος Κυπρίου και πεθερά)

4) Το μεσογειακό ταμπεραμέντο που και στις 2 περιπτώσεις θέλει αντί να κάτσουμε να συζητήσουμε σαν άνθρωποι, να βγάζουμε την ένταση σαν καθαρόαιμοι Έλληνες.

Α ΡΕ ΕΛΛΗΝΑΡΑ ΑΘΑΝΑΤΕ!!!!