Οι Εκλογές του Καλαμαρά

Μόνο και μόνο για να δείτε πόσο μοιάζουν οι δημόσιες υπηρεσίες μας, αξίζει να σας εξιστορήσω τις περιπέτειές μου προκειμένου να ψηφίσω στις Δημοτικές Εκλογές του 2011, στη Λευκωσία.

Ξεκινάμε ένα πρωϊνό του Οκτώβρη που αποφάσισα να πάω να κάνω εκλογικό βιβλιάριο. Τι στο καλό; Στην Κύπρο ζούμε εδώ και καιρό, να μην έχουμε και ένα εκλογικό βιβλιάριο;

Παίρνω λοιπόν την ωραιότατη αίτηση, τη συμπληρώνω και... Τώρα τι την κάνω;

Α, οκ, μπορώ να την πάω και σε «Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών» να την παραδώσω. Φύγαμε!

Καβαλάω τη μοτόρα (μηχανή εις την Κυπριακήν) και τσουπ – φτάνω στο ΚΕΠ. Χαμός!

100 άτομα (πολίτες) τρέχουν πανικόβλητοι χωρίς (νομίζω) να ξέρουν γιατί και τι θέλουν ακριβώς. Μες στον πανικό, πετυχαίνω μιά κοπέλα που κινείται διαφορετικά από τους πολίτες και ύποπτα (γιατί μοιάζει να ξέρει τους χώρους). Τη ρωτάω ευθύς αμέσως «Με Συγχωρείτε, που μπορώ να το παραδώσω αυτό;» και η ερώτησή μου βρίσκει αμέσως ανταπόκριση – γιούπι!, η κοπέλα εργάζεται για το ΚΕΠ. 

Το παίρνει και πάει μέσα σε ένα γραφείο στο οποίο βρίσκονται άλλες δύο συμπαθέστατες κυρίες πάνω από ενα computer. Ακολουθεί διάλογος:

Κοπέλα 1: «Ένας κύριος από Ελλάδα ρωτάει πως μπορεί να παραδώσει τούτη την αίτηση.»
Κοπέλα 2: «Να του πείτε ότι αυτό είναι αίτηση για Ευρωπαίους Πολίτες... Δεν μπορεί να το παραδώσει εάν δεν είναι Ευρωπαίος Πολίτης»
Εγώ (φωνάζοντας από 2 πόρτες μακριά): «Μα είμαι Ευρωπαίος Πολίτης! Να και το ARC (Alien Registration Certificate) μου που το πιστοποιεί!» (Ρε παιδιά; Έβγαλαν την Ελλάδα από την Ευρώπη και δεν το πήρα χαμπάρι;!;!;)
Κοπέλα 2: «Α εντάξει τότε, θα το παραλάβουμε εδώ. Μπορείτε να φύγετε κύριε...»

Όλα ωραία. Αλλά ρε παιδιά, εκλογικό βιβλιάριο χωρίς Φωτογραφία;

10 Μέρες μετά.
Μόλις έχω σχολάσει από τη δουλειά και είμαι σπίτι, με παίρνει τηλέφωνο ένας (επίσης συμπαθέστατος) κύριος και μου λέει ότι πρέπει να του στείλω την ταυτότητα μου – φωτοτυπία – μέχρι το βράδυ! 

«Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ. Είμαι σπίτι μου και που να βρω fax; Μπορώ να σας τη στείλω με email που την έχω πρόχειρη;»

Λύθηκε και αυτό το πρόβλημα, η υπηρεσία Εκλογών έχει και email. (Εδώ είναι ίσως η μόνη ορατή διαφορά με το Ελληνικό Δημόσιο. Δύο πράγματα actually. Πρώτον, έχουν email, και δεύτερον, ο κύριος ξέρει πως να το λάβει/ανοίξει/διαβάσει!!!)

Μα καλά, φωτογραφία δε θέλουν βρε παιδιά στο βιβλιάριο;

Άλλες 10 ημέρες περνούν...
και τσουπ, τηλέφωνο στη γνωστή ώρα που μόλις έχω γυρίσει από τη δουλειά. «Ναι, γειά σας. Από την Υπηρεσία Εκλογών, πρέπει να μας δώσετε και μία φωτογραφία σας για να βάλουμε στο Βιβλιάριο» Α γειά σου! Και έλεγα, εγώ δε θα μπορέσω να μοστράρω την αγριοφατσάρα μου πουθενά; «Εντάξει, θα περάσω αύριο να σας φέρω μία...».

Problem Solved.  

Fast Forward στις 6-7 Νοεμβρίου, που πήγα στον Κοινοτάρχη της περιοχής μου για να παραλάβω το βιβλιάριό μου.

Ένας συμπαθέστατος κύριος μεταξύ των 60-70, που μόλις του μιλώ (σε άπταιστα καλαμαρίστικα μπορώ να πω) μου λέει «Να, πάρτε εσείς αυτά, και εγώ τούτα, και να ψάξουμε να βρούμε που είσαστε».

Και νά’σου τα μπλε εκλογικά βιβλιάρια, και να που ψάχνουμε για 10 περίπου λεπτά. Τίποτα.

Κοινοτάρχης:«Μήπως είσαστε στα Κόκκινα Βιβλιάρια που είναι για τους Κοινοτικούς;» Εχμ...
Εγώ:«Μα συγνώμη, είμαι Ελλαδίτης. Δε θα έπρεπε να κοιτάξουμε πρώτα σε αυτά;»
Κοινοτάρχης:«Ε ναι, απλώς είπα μήπως είχατε Κυπριακή Ταυτότητα και ψάξαμε τα κυπριακά...»

Άντε και το βρήκαμε 2 λεπτά αργότερα, και φεύγω περιχαρής που επιτέλους μπορώ να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα.

Και ερχόμαστε στις 18 Δεκεμβρίου, ημέρα Κυριακή. Η ώρα 12.10 και εγώ αποφασίζω να πάω να ψηφίσω για πρώτη φορά στην Κύπρο – να μάθουμε βρε αδελφέ τι γίνεται.

Πάω προς την ενορία που γράφει το Βιβλιάριο, σκεπτόμενος ότι όπως και στην Ελλάδα, τα ονόματα και τα εκλογικά κέντρα θα είναι αναρτημένα έξω από κάποιο σχολείο, ή εκκλησία. 

Αμ δε! Εγώ και οι φαεινές ιδέες μου. Αλλά ευτυχώς πέφτω πάνω στο Εκλογικό Γραφείο ενός γνωστού υποψηφίου για δήμαρχος Λευκωσίας. 

Μέσα χαμός, γίνεται της μπιπ το # (<-κάγκελο εις την Κυπριακή).  

Άντε να ρωτήσω, εδώ μπορεί και να ξέρουν. 

Μόλις ρωτώ λοιπόν, σκίζονται να με εξυπηρετήσουν οι άνθρωποι, και να’σου και μια γλυκυτάτη κυρία μπροστά σε υπολογιστή να μου λέει «Δώστε μου το Βιβλιάριό σας να σας πω που ψηφίζετε». Άντε μπράβο, θα βρούμε άκρη. 

«Εχμ.. Δε μπορώ να σας βρώ...». Τελικά δε θα βρούμε άκρη... Να όμως που η κυρία αυτή έχει άλλη ιδέα. 

«Κύριε {-----}, (φωνάζει έναν κύριο μεγάλης ηλικίας, ντυμένο σαν πρόεδρο της Δημοκρατίας και βάλε), μπορείτε να μας βοηθήσετε;»

«Αμέσως! Και βέβαια!» και παίρνει τηλέφωνο τον Έπαρχο. 

Και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

Κύριος {}: «Ναι ο {} είμαι. Να σε ρωτήσω, έχω ένα κύριο εδώ από Ελλάδα. Μπορεί να ψηφίσει;»
Έπαρχος: «Εάν έχει Εκλογικό Βιβλιάριο, ναι»
Κύριος {}: «Ναι, έχει έρθει με το Εκλογικό του βιβλιάριο, Ελληνικό Βιβλιάριο – που θα πάει να ψηφίσει;»
Έπαρχος: «Δεν μπορεί να ψηφίσει με Ελληνικό Εκλογικό Βιβλιάριο, έπρεπε να έχει βγάλει κυπριακό...»
Κύριος {} (που κρατάει το βιβλιάριό μου στα χέρια του στο μεταξύ): «Α με συγχωρείτε κύριε, δε μπορείτε να ψηφίσετε με αυτό το βιβλιάριο...»
Εγώ: «Μα κύριέ μου, το βιβλιάριο που κρατάτε γράφει «Κυπριακή Δημοκρατία». Δεν είναι ελληνικό!»
Κύριος {}: «Ναι Έπαρχε, Κυπριακό είναι το βιβλιάριο. Μπορεί να ψηφίσει; (!;!;!)»
Έπαρχος: «Φυσικά και μπορεί. Πάρτε τηλέφωνο στα 22-------- και 22------ να του πουν που ψηφίζει»

Και νά’σου τα τηλέφωνα στα παραπάνω νούμερα για να δω που ψηφίζω. 

Η ώρα έχει πάει 12.35 και το πρώτο τηλέφωνο χτυπάει για πάντα (κανείς δεν το σηκώνει – έχουμε διάλειμμα για φαγητό μέχρι τις 13.00) και το δεύτερο τηλέφωνο δεν χτυπάει καν. 

Απλώς ξεσυνδέεται μόλις πάρω τον αριθμό. 

Μάλλον έχει πάει και αυτό για διάλειμμα, μαζί με τον υπάλληλο που σήκωνε και το πρώτο.

Ευτυχώς που έρχεται και ένας άλλος Ελλαδίτης, και βρίσκουν με το δικό του εκλογικό βιβλιάριο που ψηφίζει, απλώς προσθέτοντας ένα νούμερο μπροστά στον αριθμό ARC του, και σκέφτονται ότι μπορούν να προσθέσουν και σε εμένα αυτόν τον αριθμό. 

Τέλος πάντων, μετά από μερικές προσπάθειες, αναγραμματισμούς, επικλήσεις σε θεούς και δαίμονες, ρίξιμο ζαριών, κοκκάλων και κάνοντας το χορό της φωτιάς, βρήκαμε που ψηφίζω!

Άτε ρε μάγκα! Καβαλάω τη μοτόρα και φύγαμε για το δημοτικό σχολείο που ψηφίζουμε. Φτάνω εκεί στις 12.50 και ένας συμπαθέστατος αστυνομικός μπροστά σε μία τάξη μου εξηγεί ότι ψηφίζω ακριβώς σε εκείνην την τάξη.

«Ωραία» λέω, και κάνω να μπω μέσα.
«Επ... Που πάτε κύριε;»,
«Μα εδώ δε μου είπατε ότι ψηφίζω;»
«Μα φυσικά!»
«Μα τότε γιατί δε με αφήνετε να πάω να ψηφίσω;»
«Γιατί έχουν διάλειμμα μέχρι τις, 13.00 – να ξαναέλθετε τότε».

...

Ά ρε Ελλαδάρα αθάνατη, όπου και να πας έχει φτάσει το Δημόσιό σου. Ακόμα και στην Κύπρο.

Για να σας πω όμως την αλήθεια, μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει που παρά τους όποιους νόμους, κανόνες, πολιτικές και διάφορες άλλες ιστορίες που προσπαθούν να πιέσουν το μέσο εργαζόμενο Κύπριο, αυτός δεν πτοείται και συνεχίζει να έχει τα διαλείμματά του. Πραγματικά μου αρέσει γιατί δείχνει ένα επίπεδο ζωής βρε αδελφέ!

Και μου θυμίζει ελαφρά, τον Αστερίξ και τους Βρεττανούς που κάνουν διάλειμμα στη μέση της μάχη για τσάι.

Κα-τα-πλη-κτι-κό!

Αλλά αυτό που πραγματικά με συγκλόνισε, ήταν η ευγένεια όλων. 

Μπορεί να μη μπορούν να σε βοηθήσουν, μπορεί να τους λές χαζομάρες και ένα σωρό άλλα, αλλά βρε παιδιά, είσαστε όλοι απίστευτα ευγενικοί! Χίλια μπράβο, και ελπίζω να μην το χαλάσετε ποτέ αυτό.

Άντε να σας κάνω και μιά αντιστοίχιση με ελληνικό δημόσιο για να δείτε τι θα γινόταν σε αντίστοιχη περίπτωση που ένας Κύπριος – Ελλαδίτης – Κοινοτικός θα πήγαινε να ψηφίσει:

Α)Κάνει αίτηση μαζί με φωτοτυπία ταυτότητας, φωτογραφίες, χαρτόσημο, αίτηση του νόμου 105 περί ψευδούς δηλώσεως, πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, πρόσφατες μετρήσεις χοληστερίνης κλπ
Β) Παραλαμβάνει το εκλογικό του βιβλιάριο από το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής του περίπου 6 μήνες μετά την αίτηση
Γ) Για να ψηφίσει πάει έξω από σχολείο – εκκλησία και βλέπει που ψηφίζει, ανάλογα με Ενορία και κατά Όνομα (όχι κατά οδό)
Δ) Σε περίπτωση που έχει κάποια ερώτηση και αποτανθεί σε εκλογικό γραφείο υποψηφίου, δε θα του δώσει κανείς σημασία, και όταν αρχίσει να φωνάζει για να τον ακούσει κάποιος από τους 102418241284 άσχετους που πήγαν για καφέ και κουλουράκια, θα του μιλήσουν άσχημα και θα τον διώξουν κακήν κακώς, έχοντας όμως προλάβει πρώτα να του κολλήσουν περίπου 30-40 αυτοκόλλητα του υποψηφίου τους

Ε) Φτάνοντας εκεί που θα ψηφίσει, θα δει έξω από τις τάξεις του σχολείου ένστολους αστυνομικούς που θα κρατούν AK-47, ή G3-A4, ή απλώς ένα περίστροφο, και θα βρίσκονται μπροστά στην πόρτα, ελέγχοντας με το βλέμμα ποιός θα μπει και ποιός όχι. 

Σε ενδεχόμενη ερώτησή σου δε, η απάντηση είναι «Πήγαινε στη Σειρά σου Κύριε, έχουμε δουλειά!»
- Προσοχή! Σε όλες τις ερωτήσεις που θα τους κάνεις, η απάντηση είναι η ίδια.

ΣΤ) Οι λειτουργοί των εκλογών δεν κάνουν διάλειμμα. Απλώς την κάνουν όποτε γουστάρουν, και αφήνουν πάντα 1-2 άλλους μέσα να συνεχίζουν, όσο πάνε έξω να φάνε το σαντουϊτσάκι τους, να κάνουν ένα τσιγάρο, να πιούν ένα καφέ. (Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσο πίσω μπορεί να σε πάει η έλλειψη 2-3 ατόμων από τα 4-5 που είναι στην αίθουσα, ανά 20-30 λεπτά, και ακανόνιστα χρονικά σημεία της ημέρας...)

Εν ολίγοις, (ολίγοις; Μας έχεις γράψει 30 σελίδες κατεβατό και μετά λές και εν ολίγοις;), μοιάζουμε πολύ, με εξαίρεση την ευγένεια. 

Θα το ξαναγράψω, πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί από την ευγένεια των Κυπρίων. Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού, αλλά ο κανόνας είναι αυτός.

Ευχαριστώ για το χώρο που μου διαθέσατε για τις σκέψεις μου, και σας εύχομαι ολόψυχα σε όλους – 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ & ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!

Xevrakwtos.

(το POST αυτό εντάσσεται στο επιχειρησιακό πρόγραμμα SECRET SANTA – και είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στην κυρία ΠΑΤΑΤΟΥΛΗΣ! - patatoullis.blogspot.com (Σκάσε τζιαί κολύμπα))

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΒΡΕ - ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΑ!